Het voelt een beetje gek om hier nu over te schrijven met de werkelijkheid waar we wereldwijd momenteel mee dealen, maar tegelijkertijd ook heel belangrijk om het toch te doen.
Hoe het nu gaat? We zijn inmiddels exact 7 weken verder na mijn vorige blog. Het is heel bijzonder hoeveel reacties ik heb gehad via WhatsApp, mail, messenger, social media en ook via de post. Fijne bezoekjes ontvangen en lieve speciale kadootjes. Super hartverwarmend!
Ik moet bekennen dat ik het best spannend vond om mijn verhaal te delen maar heb er geen seconde spijt van gehad. Juist doordat ik het gedeeld heb, heb ik me zo begrepen en gedragen gevoeld in mijn verdriet. Ook merkte ik dat mijn verhaal zelfs anderen geholpen heeft om erover te praten. Heel bijzonder en ik ben dan ook super dankbaar voor al die warme en lieve reacties en de mooie gesprekken die er uit voort kwamen.
7 weken alweer, de tijd vliegt. In mijn vorige blog klonk er nog wel een positieve noot. Echter de dagen erna ging het helemaal niet zo goed meer. Ik was mezelf volledig kwijt en lichamelijk ging het alles behalve goed. Inmiddels kan ik gelukkig zeggen dat het wat dat betreft eindelijk weer de goede kant uitgaat maar ik ben er nog niet.
Ik ben helemaal niet het type dat bij de pakken neer gaat zitten, zie altijd wel ergens het positieve van in. Ik vond het daarom ook heel moeilijk te ervaren dat ik het op sommige dagen gewoon echt even niet meer zag zitten. Al die emoties die door mijn lijf gierden. Ik was mezelf echt een beetje kwijt.
Dit duurde tot het moment dat ik tegen mezelf zei dat het ok was om me niet ok te voelen.
Dat was een enorme shift. Een enorme les voor mij persoonlijk en vanaf dat moment ging het beetje bij beetje de goede kant uit.
Het was heel zwaar maar nu ik er op terug kijk ben ik er enorm dankbaar voor de weg die ik doorleef.
