Een heel persoonlijk bericht…

En dan is alles ineens voorbij, wat zo’n bijzondere verassing was gaat na 14 weken over in leegte en verdriet. 

Na een vroege miskraam in oktober waren we totaal verrast dat ik alweer zo snel zwanger bleek. Geloof me dat ik wel weet hoe de bloemetjes en de bijtjes werken maar met maar 1 goed functionerende eierstok, nog wat andere lichamelijke uitdagingen die zwanger worden en blijven niet makkelijker maken en een man die merendeel van de tijd in het buitenland zit was dit een serieuze verassing en een stiekeme droom die uitkwam.

Eerst dacht ik nog dat mijn hormonen nog flink van slag waren maar toen ik toch steeds meer ongemakjes kreeg besloten we toch maar even om op oudjaarsdag een testje te doen. Zwanger! 

Wat een shock er ging van alles door me heen, een flinke bak onzekerheid, zou het dit keer wel goed gaan? Blijdschap, alle emoties liepen door elkaar.

Een week later konden we meteen langs komen voor een echo, wat een opluchting dat dat al zo snel kon en wat bijzonder toen we toch echt dat hartje zagen kloppen van dat inie minie mensje in mijn buik. Het was echt, ik was echt zwanger en hoewel ze wat aan de kleine kant was hoefden we ons nergens zorgen over te maken….

Helaas kwamen die zorgen wel, het ging niet goed met mij, en tijdens een echo met bijna twaalf weken zag ik het zelf al meteen. Er waren geen woorden meer nodig, haar hartje klopte niet meer….

Dan ga je daar weg, ik was helemaal alleen, de grond zakte letterlijk onder mijn voeten weg, de reis naar huis heeft nog nooit zo lang geduurd en ik heb me in mijn leven nog nooit zo eenzaam gevoeld.

Ergens was er al die tijd wel dat stemmetje dat me waarschuwde er rekening mee te houden dat het nog steeds mis kon gaan, na 3 miskramen besef je jezelf dat maar al te goed.

Maar iedere week was er een en toen ik voor het eerst het hartje zag kloppen hoorde ze er al zo bij, gooide meteen mijn jaarplanning om, bracht opdrachtgevers al op de hoogte in verband met de planning dat ik in juli, augustus en september niet aan nieuwe projecten ging werken. En hoewel ik best nuchter bleef stond alles al in het teken van de komst van dit mooie wondertje. 

En dan komen de vragen, nog nooit eerder had ik een miskraam die niet door mijn lichaam zelf werd opgelost, oftewel een missed abortion. Ik had er zelfs nog nooit van gehoord! De verwachting was dat mijn lichaam het zelf wel op zou lossen maar ik werd zo ziek en was nog zo zwanger dat we afspraken er niet al te lang op te wachten en dat er dan ingegrepen zou moeten worden.

Mijn lichaam loste het niet op en twee weken na de bewuste echo werd ik weer verwacht in het ziekenhuis. Bloednerveus voor wat er allemaal komen ging en doodsbang voor de narcose.

Het was een rare ervaring, de laatste keer dat ik in het ziekenhuis lag was met de geboorte van Maylin. Het leek allemaal zo hetzelfde en dat was zo verwarrend.

Door de medicatie kreeg ik al een soort van voorweeën en die werden met tijden behoorlijk heftig, het wachten duurde ook allemaal eeuwig lang. Maar waar ik totaal niet op gerekend had en totaal niet op voorbereid was, was het feit dat ik door die voor weeën vruchtwater verloor. Het heeft datzelfde geurtje van een pasgeboren baby de eerste dagen na de bevalling en dat geurtje zou je je het liefste je hele leven willen herinneren. Dus dat hakte er behoorlijk in en maakte me best van slag want ik zou haar nooit zo kunnen ruiken….

Toen ik na de OK ging en afscheid moest nemen van Erik knakte ik.

Ik heb zelden in mijn leven zo gehuild, alles kwam eruit…

Gelukkig werd ik opgevangen door de allerliefste OK verpleegkundige; Jesper.

Wat ben ik die jongen dankbaar voor wat hij op dat moment voor mij betekent heeft. Hij wist me in no-time gerust te stellen, bereide me voor op de operatie en week het hele uur voordat ik aan de beurt was niet van mijn zijde. De sfeer was zo prettig ook met alle andere verpleegkundige, artsen etc. dat ik me zo veilig en op mijn gemak heb gevoeld. Daar ben ik echt super dankbaar voor!

Als kind heb ik een hele nare ervaring gehad met een narcose dat me nog bijstaat als de dag van gisteren. Dus de hele week heb ik me zo druk gemaakt, ik was zo bang om net als toen niet goed uit de narcose te komen en er doodziek van te zijn.

Voordat ik naar de OK ging grapte ik nog wel naar Erik dat ik het dit keer maar gewoon ging rocken en dat ik gewoon direct klaarwakker uit de narcose ging komen… Uiteraard vooral om mezelf moed in te praten en hem iets minder bezorgd achter te laten.

Jesper gaf me als tip dat wanneer ik onder Narcose ging me moest focussen op een mooie herinnering of gebeurtenis in mijn leven waar ik me heel rustig en prettig bij voelde.

Dat ging me wel lukken, ik moest namelijk meteen denken aan de hypno sessies die ik heb gehad bij Desiree toen ik zwanger was van Maylin. Ik kreeg toen namelijk dezelfde opdracht en die hebben we geprogrammeerd door mijn duim op mijn middelvinger te leggen. Het klinkt zweverig maar het werkt.

De narcose kwam en binnen no time stond ik op het strand op de Dominicaanse Republiek met mijn voeten in het water, palmbomen in mijn rug en de zon in mijn gezicht.

Ik heb serieus heerlijk geslapen en was na de operatie op de operatietafel direct bij. Ze moesten er wel om lachen want ik stelde meteen allemaal vragen en was huns inziens wel heel erg wakker (had het dus voor mezelf serieus gerockt en de afspraak met mezelf nagekomen)

Ik voelde me letterlijk euforisch, kreeg nog wel het advies om even te gaan slapen maar daar had ik veel te veel energie voor.

Wat er echt gebeurd was lande op dat moment nog helemaal niet. Wat er vooral gebeurde was dat ik mij in weken niet meer zo goed had gevoeld. Mijn lijf deed weer normaal, ik was niet meer kotsmisselijk en de smaak in mijn mond was terug.

Heel dubbel ook want dit gevoel heb ik na iedere bevalling gehad, alleen dit was geen bevalling. Het had er echter wel alles van weg inclusief na weeën.

Ik mocht naar huis als alles stabiel was en als ik wat gegeten had.

En als je dan al weken nergens trek in hebt door de misselijkheid, weinig binnen houdt en geen smaak hebt in je mond dan gaat wanneer dat weg is een broodje ham-kaas erin als koek, wat was dat lekker!

En dan mag je naar huis, daar ga je dan net als die vorige keer met een beurs gevoel in je buik in een rolstoel door de lange ziekenhuisgangen. Dit keer alleen met het grote verschil dat mijn handen leeg waren. Geen Maxi Cosi op schoot, geen lekker ruikend baby’tje. Dat kwam op dat moment wel even binnen…..

Waarom ik dit deel?

Wist je dat 1 op 10 zwangerschappen eindigen in een miskraam, ik wist dat niet, ik schok van dit aantal. Vaak is de oorzaak dat het in de aanleg al misgaat. Ik weet uit ervaring dat dat ook vaak de gedachtegang is waar mensen je als eerste mee willen troosten. Maar doe dat alsjeblieft niet. Ook al heeft het niet zo mogen zijn, zodra je weet dat je zwanger bent is dat kindje hoe klein ook direct een onderdeel van je leven en dat kan heel erg veel verdriet doen als je dat los moet laten.

Misschien rust er ook een soort taboe op? Of durft men er niet echt over te praten?  Maar 1 op de tien is echt heel veel. Vaak lost het lichaam het vanzelf op maar in sommige gevallen krijgt het lichaam geen seintje en blijf je gewoon zwanger terwijl het hartje al niet meer klopt. Ik heb op verschillende momenten een miskraam gehad. Ze hadden allemaal impact maar deze heb ik persoonlijk wel als heel heftig ervaren. Vooral ook omdat het zo ontzettend veel overeenkomsten voor mij had met mijn andere ziekenhuis bevalling en we natuurlijk al over die eerste spannende 12 weken heen waren.

Ik vond het afgelopen weken daarom ook heel moeilijk om er open over te zijn, je wilt mensen niet shockeren, niet ongerust maken en daarnaast zijn er in mijn omgeving meerdere vriendinnen en kennisjes in verwachting, je wilt hun niet een rotgevoel geven.

Dus dat hield me wel tegen.

Waarom ik het nu dan toch deel? Ik voel dat dit goed is, het is voor mij een stukje verwerking en ik denk ook dat het belangrijk is dat we dit ook kunnen delen. 

Op dit moment kan ik het allemaal redelijk relativeren, de hormonen zijn ook uit mijn lijf dus dat helpt ook, het haalt de pijn niet weg maar het maakt het wel makkelijker.

Ze was zo enorm welkom, maar ik geloof dat alles gebeurt met een reden. Het Universum heeft andere plannen en wij zullen dit een plekje moeten geven.

Daarbij zet het mij in ieder geval ook even met beide benen op de grond. Ik mag van geluk spreken dat ik al gezegend ben met drie prachtige kids, dat besefte ik me natuurlijk al wel maar dit brengt je echter wel dichter bij elkaar en ik ben heel erg dankbaar dat ik die liefde in ieder geval om mij heen heb!

Vandaag zijn Erik en ik samen naar het strand gegaan en heb ik even heerlijk door de zee gelopen met mijn voeten, even aarden en het ijskoude water voelen, bloemetjes in het water gegooid en haar naam geschreven in het zand. Ze zou Hayley Jade gaan heten, vernoemd naar haar oudste broer en kleine grote zus…..

Liefs Mignon