Onlangs had ik een lekke band van mijn fiets en moest ik de kids lopend naar school brengen. Op zich geen probleem want sinds we in Den Haag wonen is de school nagenoeg om de hoek en kunnen we lopend en fietsend naar school. Meestal kiezen we voor de fiets want dat is gewoon net iets sneller en zo kan Jonah ook goed wennen aan al het verkeer en de verkeersregels.
Op de terugweg naar huis kom ik altijd veel mensen tegen, de een met nog meer haast dan de andere, niet allemaal altijd even vrolijk. Vandaag kreeg ik het gesprek mee van een jonge moeder die haar kids naar de opvang bracht en het brak eigenlijk een klein beetje mijn hart.
Haar kids waren aan het huilen, ze wilden niet naar de opvang, ze wilden bij mama blijven. Op zich niks bijzonders, die fase maken we allemaal als ouder mee en soms moeten je kids even door de zure appel heen.
Echter zei ze tegen haar kids; Mama moet werken, sorry. Sorry maar ik moet echt werken, dat vind mama ook echt niet leuk. Werken is helemaal niet leuk maar het moet nu eenmaal. Als jullie later groot zijn moeten jullie ook werken of je het nu leuk vind of niet.
Ik schrok daar een beetje van, is dat wat we onze kinderen mee willen geven? Natuurlijk snap ik dat er gewerkt 'moet' worden, je wilt immers eten op je bord en een dak boven je hoofd. Maar is dit de manier om onze kinderen van klein af aan al bij te brengen dat werken eigenlijk iets is wat helemaal niet leuk is?
Ik probeer juist mijn kinderen bij te brengen dat wanneer je dromen hebt, je een plan kunt maken om dit te bereiken. Ik betrek ze ook bij onze plannen, doelen en dromen. Ja daar is werken een onderdeel van, maar doe vooral iets wat je leuk vind. Vind iets waar je een passie voor hebt en je zult geen dag het gevoel hebben dat je 'moet' werken!
Laten we onze kinderen vooral het gevoel blijven geven dat ze mogen dromen en dat wanneer ze willen ze alles kunnen bereiken in hun leven zolang ze maar iets doen wat ze leuk vinden!
