Gisteren was daar dan het moment, het moment waar we al een half jaar een soort van naar uit zaten te kijken…of eigenlijk al een aantal jaar.
Maar sinds iets minder dan een half jaar weten we dat de wens om ons huis te verkopen ook realiteit was geworden.
Het huis waar ik exact 15 jaar heb mogen wonen, waar ik gelachen heb, geliefd heb, ruzie gemaakt heb, gehuild heb, boos ben geweest, verliefd ben geworden, ziek ben geworden, Joshua geboren is, Jonah en Maylin baby zijn geweest, waar ik afscheid heb moeten nemen van mijn lieve trouwe viervoeter Rex, waar ik eindeloze gesprekken en discussies heb gevoerd met mijn lieve beste vriend (die er helaas niet meer is). Het huis waar uren werk in is gestoken door mijn lieve schoonvader, die we iedere dag moeten missen, het huis waar heel veel mooie ideeën zijn ontstaan, het huis waar ik de moeilijkste en ook de mooiste 15 jaar van mijn leven heb mogen wonen.
Door de verkoop sluit ik letterlijk een periode in mijn leven af, een periode die mij veel meer pijn deed dan ik aan de buitenwereld heb willen laten zien. Want wat had het voor nut, het zou toch niets veranderen en ik wilde me vooral focussen op al het mooie wat er wel was.
Ik heb zelf altijd met heel veel respect over mijn familie gesproken, mijn familie waar ik dat prachtige bedrijf in de Achterhoek mee heb opgebouwd, iets waar ik oprecht nog iedere dag trots op ben. Het was niet mijn keuze om ziek te worden, het was wel mijn keuze om niet langer over mij heen te laten lopen alsof een ander kon bepalen wat ik wel en wat ik niet kon. Ik koos voor mijzelf met alle gevolgen van dien maar heb er nog geen seconde spijt van gehad. Wel heel veel verdriet dat het voor mij noodzakelijk was die keuze te moeten maken.
Je breekt niet zomaar met je familie, daar gaat echt wel het een en ander aan vooraf, dat ontstaat niet zomaar.
Dagelijks letterlijk geconfronteerd worden met die keuze was mijn straf, we woonden immers bij het bedrijf waar ik zo hard voor gewerkt had en zoveel voor had gelaten tot het moment dat ik ziek werd en vervolgens alles als een kaartenhuis in elkaar viel.
Mijn les uit de afgelopen 15 jaar is dat ik veel sterker ben dan ik altijd heb gedacht, hoe donker de weg ook is, het lukt mij altijd het licht te zien, dat je altijd maar dan ook echt altijd voor jezelf moet kiezen, je hart moet volgen en dat echte liefde alles overwint.
Ik heb een prachtig gezin, drie geweldig mooie kinderen, een heerlijke vent, een schat van een schoonmoeder en mooie dierbare mensen om mij heen.
In gedachte passeren alle herinneringen van de afgelopen 15 jaar, tranen van verdriet en tranen van geluk komen en gaan…
Nu is het tijd om nieuwe herinneringen te gaan maken op ons mooie nieuwe plekje vlakbij zee…
