5 cent gaf ik onlangs aan een jongen bij de kassa in de supermarkt.
Ik stond al een poosje in de rij en drie mensen voor mij was een jongen aan het afrekenen. Hij had een oud portemonneetje bij zich die duidelijk niet van hem zelf was, althans dat denk ik. Hij had namelijk ongeveer dezelfde leeftijd als mijn oudste en mijn oudste gaat echt niet met zo’n portemonneetje lopen! Ook had hij boodschappen op de band liggen die je nou niet direct bij een 16 jarige zou plaatsen als hij boodschappen voor zichzelf ging doen.
Hij betaalde met allemaal klein geld maar het bleek net niet genoeg. Ik snap dat een kassiere daar niks mee kan, haar kassa moet aan het eind van de dag kloppen.
De twee mannen voor mij waren aan het zuchten en werden alsmaar ongeduldiger.
Ik vroeg hoeveel hij dan nog nodig had ‘ 5 cent mevrouw’.
Ik pakte 5 cent uit mijn portemonnee, ‘alsjeblieft’.
De glimlach die op zijn gezicht stond was mij nog veel meer waard geweest!
Hoe kan het dat we in plaats van elkaar te helpen gaan zuchten, ongeduldig worden en dus eigenlijk alleen maar met onszelf bezig zijn?
Ik vraag me dat serieus af. Natuurlijk mag ik niet oordelen of een ander in de mogelijkheid is om op zo’n moment 5 cent te kunnen geven maar we kunnen op zijn minst geduldig zijn en begrip tonen toch?
Zijn dankbaarheid gaf mij de hele dag zo’n goed gevoel. Stiekem hoop ik een rippel effect gecreëerd te hebben en wanneer deze jongen ooit bij de kassa moet wachten op iemand die niet voldoende geld heeft, dat ook hij diegene even uit de brand helpt. Hoe mooi zou dat zijn!
Dan zou maar zo een klein gebaar een groter effect kunnen krijgen!
